Mokiedekirierzeg.

Deze week een gesprek op het werk met Nel, collega en topwijf tout court. Over schrijven. Over bloggen. Want zij doet dat, en nog verdomd goed ook (check het maar, bij de links. Zij is de Uffra). Waarna ik opperde dat ik ooit, in een ver verleden, ook nog geblogd had.

De afdeling research in mezelve zag er een uitdaging in en ging meteen op zoek naar de overblijfselen van mijn epistels. En vond die ook, jammer genoeg. Want ik bleek in 2004 (toen was een blog nog HOT) nog niet echt met dingen bezig te zijn waarmee ik nu bezig was. Met andere muziek, met veel linkjes en immens veel emotionele shit ook. Edoch, dat terzijde.

Ik vertelde dat ik eigenlijk opnieuw een blog moest beginnen, omdat ik soms de nood ervaar om iets van me af te schrijven. Om te kunnen vertellen over iets dat me opvalt, iets waarmee ik worstel, iets wat mij immens irriteert. En geloof me, dat gebeurt regelmatig. Ik kan een boek vullen met dingen die ik irritant vind. Maar dat ga ik niet doen, want dat boek gaat niet verkopen en dat is dan weggesmeten geld enal. Tja, de crisis, hij slaat keihard toe ten huize Hooch.

En zodoende heb ik dit maar aangemaakt. Het zal wellicht door niemand gelezen worden en veel Pullitzers zal ik er ook niet voor krijgen. Maar hey, wat maakt het uit? Misschien is alleen al de gedachte dat ik al mijn schrijfsels binnen acht jaar opnieuw zal lezen (en in de grond zal zakken van schaamte) al voldoende om hier werk van te maken.