De stad

Vrijdag belde m'n broer me op. Of ik hem de zaterdag wat wou helpen, met wat kleine klusjes. Geen enkel probleem. Behalve er geraken, want mijn auto moest naar de garage. Maar ook dat werd opgelost, de broer ging me daar wel oppikken.

Zaterdag zet ik mijn auto af aan de garage en begin ik mijn taxi maar tegemoet te gaan. Een wandeling langs een straat die enkel toegankelijk is voor plaatselijk verkeer. Quasi geen auto's en rondom enkel maar velden, met hier en daar de obligate koe. Een korte trip die in mijn hoofd veel langer werd.
Want ik begon te denken wat voor een verschil deze omgeving eigenlijk wel niet is met deze van een stad. Hoe bepaalde mensen enkel kunnen aarden in de hectiek die zo'n grootstad biedt en anderen ervan walgen en tegelijk hunkeren naar de openheid van de velden en de geur van gras. Of mest, maar dat is viezer.

En toen dacht ik terug aan mijn avonturen in Gent. Hoe ik daar op kot zat en op mijn gammele fiets (zonder remmen, zoals driekwart van de fietsen daar) moest laveren tussen alle mensen die in de winkelstraat liepen. Hoe ik stiekem genoot toen ik 's nachts te voet door de stad liep en die bijna doods aanvoelde. Maar tegelijk ook niet, want je voelde dat er iets leefde achter de muren en in de talrijke cafés. Hoe de stad me alles bood wat ik maar wou. Alles en iedereen dichtbij, een gevoel van geborgenheid.
Maar hoe ik evenzeer blij was toen ik in het weekend naar huis kon. Waar enkel de tractoren en de stilte me uit m'n slaap hielden. Waar ik kon ademen. Waar geen enkel verkeerslicht te zien was. Waar ik op café enkel bekenden tegenkwam. Dezelfde mensen die ik de dag ervoor ook op café zag, en de dag erna ook wel ergens ontmoette.

Ik weet het niet. Eigenlijk zou ik nu en dan eens in een stad willen wonen, maar toch denk ik dat ik elke keer zou terugvallen op het vertrouwde platteland.
Of ik moet twee huizen kopen. Als ik de lotto win misschien. Als ik daar ooit aan zou deelnemen.