Op het werk ben ik de laatste dagen bezig met het in de computer invoeren van handgeschreven formulieren. Honderden gaan er zo door mijn handen, en achter elk formuliertje schuilt één of meer mensen. Jong, oud, dun, dik? Geen idee. Ik heb enkel een naam en een lijst met voorkeuren voor theater, muziek, comedy, ...
Het verhaal, dat verzin ik er zelf bij. Mama's die samen met dochterlief komen omdat die laatste iets wil zien, al wat oudere dochters die op hun beurt de moeder meenemen naar een theaterstuk ... Alles is in mijn hoofd al gepasseerd, deze week.
Groter dan mijn fantasie is mijn fascinatie voor handschriften. Ik heb het altijd al gehad, ik weet niet waarom. Ik kan mensen die ik niet ken beoordelen op hun letters. Vaak verandert dat beeld als ik die mensen zie of leer kennen, maar dat terzijde.
Ik kan immens jaloers zijn op een vlotte S, een zwierige 4 of een strakke A. In het middelbaar ging dat zelfs zodanig ver dat ik mijn eigen geschrift probeerde te veranderen naar letters die ik leuk vond. Een rare kronkel die me trouwens punten kostte, omdat leraars mijn gekribbel daardoor niet konden lezen.
Deze week is mentaal uitputtend. Ik doe 7 à 8 uur per dag hetzelfde, moet er mijn hoofd continu bijhouden. Je hersenen slaan tilt, 's nachts zie je formuliertjes passeren.
Maar dan verschijnt daar uit het niets een strak, handmade lettertype. En dan kan ik niks anders dan grijnzen en heel eventjes wegdromen. Ik ben misschien raar, maar daar neem ik vrede mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten